Jaskra to grupa chorób, których wspólną cechą jest postępujący zanik nerwu wzrokowego (neuropatia jaskrowa). W przebiegu jaskry może nastąpić całkowita i nieodwracalna utrata wzroku. Jaskra stanowi drugą główną przyczynę ślepoty i występuje zwykle u osób w wieku ponad 60 lat, choć może także zaatakować osoby po 40 roku życia. Niestety nie można jej zapobiec lecz można ją zdiagnozować i z sukcesem leczyć (zahamować jej progresję lub znacznie spowolnić proces choroby) pod warunkiem, że została odpowiednio wcześnie wykryta.

Objawy jaskry wynikają z zaniku poszczególnych pęczków włókien nerwowych, które tworzą nerw wzrokowy, co powoduje utratę części postrzeganego obrazu – w ten sposób powstają ubytki w polu widzenia. Postępujące obumieranie włókien nerwowych siatkówki prowadzi do stopniowego poszerzania się tych ubytków, a w końcu do całkowitej utraty widzenia przez chore oko. Przyjmuje się iż jaskra jest schorzeniem wieloczynnikowym aczkolwiek głównym czynnikiem powodującym zanik warstwy włókien nerwowych siatkówki, jest najczęściej zbyt wysokie dla danego oka ciśnienie wewnątrzgałkowe. Wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego jest skutkiem braku równowagi pomiędzy wytwarzaniem a odpływem cieczy wodnistej z oka. Kolejnym czynnikiem odpowiadającym za powstawanie ubytków jaskrowych mogą być zaburzenia mikrokrążenia w obrębie nerwu wzrokowego.

Główne rodzaje jaskry:

• jaskra otwartego kąta – w której utrudnienie odpływu wynika z zamykania się otworków beleczkowania
• jaskra zamkniętego kąta – w której zetknięcie się lub zrost tęczówki z rogówką powoduje zamknięcie dostępu do drożnego beleczkowania

Z uwagi na powoli postępujący, podstępny charakter schorzenia, pacjent przez długi czas może nie odczuwać zmian w polu widzenia i widzeniu.